Over mij

Ik ben Josina Hoogendoorn (geboren in 1978), getrouwd en moeder van vier fantastische zonen (2005, 2006 en een tweeling 2008). Ons gezin is goed bekend met ADHD, dus drukte en chaos zijn ons niet vreemd! Je kunt zeggen dat er bij ons altijd leven in de brouwerij is en het nooit saai is. In ons huis draait het vaak om "go with the flow", omdat het altijd anders loopt dan we van tevoren hadden bedacht.

Het is niet altijd een makkie om kinderen met ADHD op te voeden, vooral niet als je zelf ook met diezelfde uitdagende eigenschappen bent geboren. Maar laten we eerlijk zijn: een drama is het zeker niet – we zijn gewoon wie we zijn, en dat is prima.

Soms is het echter wel moeilijk (geweest) omdat mijn partner en ik een ander karakter hebben, een heel verschillende opvoeding hebben gehad en onze opvoedstijlen ook nogal verschillen. We hebben hulp gezocht toen we vastliepen in de opvoeding van onze jongens en hebben ook geleerd gebruik te maken van elkaars krachten als opvoeder. Niet dat we nu altijd op één lijn zitten, zeker niet, maar dat is niet heel erg. Zo houden we elkaar ook scherp en is er voor onze kinderen wat meer onderhandelingsruimte.

De ervaringen uit mijn privéleven komen goed van pas in mijn werk, waar ik geloof dat achter elk gedrag een verhaal schuilgaat – of het nu gaat om kinderen, jongeren, of volwassenen (in de ouderrol). Ik kijk nergens gek van op en veroordeel niemand.

Ik ben gelukkig verre van perfect, en ook voor mijn kinderen is dat gelukkig. Het lijkt mij erg zwaar om perfect te zijn en voor kinderen om perfecte ouders te hebben… pff, dan wordt van hen ook perfectie verwacht. Wat een juk zou dat zijn en zó ontzettend saai!

Met enthousiasme, humor en een open houding probeer ik altijd een veilige sfeer te creëren waarin iedereen zichzelf kan zijn. We moeten dingen niet zwaarder maken dan nodig is en tegelijkertijd niet kleiner dan het is. We lachen, we leren, en soms moeten we gewoon samen de schouders ophalen of eronder zetten.

Na jarenlang met veel plezier als schoolmaatschappelijk werker in het voortgezet onderwijs te hebben gewerkt, liep ik door omstandigheden tegen mijn grenzen aan. Tot ik echt geen energie meer had en burn-out was.

Dit kan iedereen overkomen; ook vrolijke en energieke mensen kunnen in de knoei komen.

Tijdens mijn herstelproces realiseerde ik me al snel dat ik niet terug kon naar mijn oude baan. Ik zat in een veranderingsproces en het werd me steeds duidelijker wat mijn behoeften waren.